1) واحد تجاري نبايد بدهي احتمالي را شناسايي كند.
2) واحد تجاري نبايد دارايي احتمالي را شناسايي كند.
3) تعهد فعلي مرتبط با زيان قرارداد بايد به عنوان ذخيره شناسايي شود.
4) براي مخارجي كه در آينده جهت انجام فعاليت‌هاي آتي تحمل مي‌شود، بايد ذخيره كافي شناسايي شود.
طبق بند 10 استاندارد حسابداري 4، بدهي‌هاي احتمالي به عنوان بدهي شناسايي نمي‌شود، زيرا اولا تعهدات احتمالي است و وجود تعهد فعلي واحد تجاري که منجر به خروج منافع اقتصادي مي‌شود، باید تأیید گردد، و یا ثانيا تعهدات فعلي است که معيارهاي شناخت مندرج در اين استاندارد را ندارند (زيرا خروج منافع اقتصادي براي تسويه تعهد، محتمل نيست يا برآورد اتکاپذیر مبلغ تعهد امکان‌پذير نمي‌باشد).
طبق بند 30 استاندارد حسابداري 4، دارايي‌هاي احتمالي در صورت‌هاي مالي شناسایي نمي‌شود، زيرا ممکن است منجر به شناخت درآمدي شود که هرگز تحقق نيابد. با اين‌حال، زماني‌که تحقق درآمد تقریباً قطعي باشد، دارايي مربوط احتمالي نيست و شناسایي مي‌شود.
طبق بند 57 استاندارد حسابداري 4، در صورتي که واحد تجاري قرارداد زيانبار داشته باشد، تعهد فعلي مربوط به زیان قرارداد بايد به عنوان ذخيره شناسايي شود.
طبق بند 54 استاندارد حسابداري 4، بابت زيان‌هاي عملياتي آتي نبايد ذخيره‌اي شناسايي شود.
بنابراين گزينه 4 صحيح است.
