طبق بند 10 استاندارد حسابداري 35، در صورت‌هاي مالي تلفيقي، تفاوت‌هاي موقتی از طريق مقايسه مبالغ دفتري دارايي‌ها و بدهي‌هاي مندرج در صورت‌هاي مالي تلفيقي و مبناي مالياتي مناسب آنها تعيين مي‌شود. مبناي مالياتي با مراجعه به اظهارنامه مالياتي هر يك از واحدهای تجاری گروه تعيين مي‌‌گردد. بنابراين براي شناسايي ماليات انتقالي در سطح تلفيق اقلام مندرج در صورت وضعيت مالي تلفيقي (مبلغ دفتري) را جمع اقلام مندرج در اظهارنامه شركت‌ها (مبناي مالياتي) مقايسه و در صورت موقتي بودن اختلاف ماليات انتقالي شناسايي مي‌كنيم. براي مثال مي‌توان به سودهاي تحقق نيافته معاملات درون گروهي اشاره كرد. اگرچه سودهاي تحقق نيافته معاملات درون گروهي در صورت‌هاي مالي تلفيقي حذف مي‌شود، اما آثار ماليات آن حذف نمي‌شود. فروشنده كالا در صورت‌هاي مالي جداگانه نسبت به سود فروش به شركت‌هاي درون گروهي، ماليات پرداخت مي‌كند، حتي اگر بخشي از سود به دليل موجود بودن كالا از نظر گروه، تحقق نيافته باشد. با توجه به اينكه حذف اقلام درون گروهي در صورت‌هاي مالي تلفيقي انجام مي‌شود، نه در صورت‌هاي مالي هر يك از شركت‌هاي فرعي. اين تعديل باعث ايجاد اختلاف بين مبلغ دفتري و مبناي مالياتي مي‌شود و با توجه به اينكه در زمان فروش كالا به خارج از گروه و يا مصرف آن توسط خريدار سود مربوطه تحقق مي‌يابد، لذا تفاوت مربوط در زمان تحقق برگشت مي‌شود. بنابراين تفاوت از نوع موقتي است و بر ماليات انتقالي موثر است. لازم به ذكر است كه اگر نرخ ماليات فروشنده و خريدار متفاوت يود، براي محاسبه ماليات انتقالي از نرخ ماليات مورد اعمال براي شركت خريدار استفاده مي‌شود.
منبع: کتاب راهنمای استاندارد حسابداری شماره 35، دانیال محجوب، انتشارات انجمن حسابداران خبره ایران
